ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΦΥΓΑΔΕΣ
Συνέντευξη στην Athens Voice στο πλαίσιο ειδικού αφιερώματος για ανήλικους ανθρώπους που εκδιώκονται ή αναγκάζονται να εγκαταλείψουν την οικογενειακή τους εστία.
Καλύτερα να γινόσουν πουτάνα παρά λεσβία.
Ή «καλύτερα να μου έβαζες το πιστόλι στον κρόταφο» ή θα «πάθω εγκεφαλικό». «Τέτοιες εκφράσεις έχουν πει γονείς στα παιδιά τους, όταν έμαθαν ότι είναι γκέι ή τρανς» λέει η Εύα Σπίνου, ψυχολόγος του Πες το Σ’ Εμάς (www.pestosemas.com), που έχει στόχο την καταγραφή περιστατικών ομοφοβικής ή τρανσφοβικής βίας και διακρίσεων και την αντιμετώπιση των συνεπειών τους.
Η Εύα Σπίνου λέει ότι η ελληνική κοινωνία είναι σεξιστική άρα και ομοφοβική και ότι στην επαρχία τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα. Υπάρχουν πατεράδες που έμαθαν ότι τα αγόρια τους είναι γκέι κι επειδή δεν «συμμορφώθηκαν» τα έστειλαν να μείνουν στο δρόμο το βράδυ ή τα έδιωξαν τελείως από το σπίτι. «Πρόκειται για οικογένειες που αισθάνονται ότι αφού το παιδί τους παρεκκλίνει από το στερεότυπο που υπάρχει για τον άνδρα και τη γυναίκα τους ντροπιάζει, είναι κάτι σαν μίασμα. Πολλές φορές πρόκειται για οικογένειες θρησκόληπτες και σε κάθε περίπτωση που σκέφτονται με απόλυτο τρόπο και λειτουργούν με τις παρωπίδες του άσπρου και του μαύρου, δηλαδή “αφού το παιδί μου δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα που έχω φανταστεί ότι θα πρέπει να έχει, τότε παύω να το βλέπω ως παιδί μου”. Ή ακόμα χειρότερα, “επειδή πιστεύω ότι εγώ ως γονιός ξέρω ποιο είναι το σωστό για το παιδί μου, μπορώ να προχωρήσω και σε κακοποιητικές συμπεριφορές για το καλό του παιδιού”».
«Δυστυχώς, η ομοφοβία και η τρανσφοβία δεν κάνουν διακρίσεις όσον αφορά το μορφωτικό ή/και βιοτικό επίπεδο των οικογενειών. Είναι βαθιά ριζωμένες στην κουλτούρα μας και βασίζονται στη σεξιστική θεώρηση των πραγμάτων, η οποία ανακυκλώνεται με ποικίλους τρόπους: από σεξιστικά/ομοφοβικά ανέκδοτα (τα οποία εκ πρώτης όψεως από πολλούς θεωρούνται άκακα), μέχρι τη σωματική και ψυχολογική κακοποίηση γυναικών, ομοφυλόφιλων και τρανς ανθρώπων. Το παιδί, λοιπόν, εσωτερικεύει το μήνυμα ότι δεν είναι άξιο προστασίας, νιώθει ότι είναι αόρατο και ότι αν προσπαθήσει να εκφράσει τον πραγματικό εαυτό του, θα βιώσει κακοποίηση και απόρριψη».
«Ακόμα και το ίδιο το παιδί», λέει η κ. Σπίνου, «που πολλές φορές αρχίζει να καταλαβαίνει ότι το έλκει το ίδιο φύλο από πολύ μικρή ηλικία ή συνειδητοποιεί ότι η ταυτότητα φύλου του δεν συμφωνεί με το φύλο που του αποδόθηκε κατά τη γέννηση, σκέφτεται ότι αφού το λένε όλοι, η οικογένεια, η εκκλησία, η κοινωνία, είναι εκείνο που έχει πρόβλημα, που κάτι δεν πάει καλά μαζί του».
«Έτσι, για να επιβιώσει αρχίζει να υποκρίνεται, να δημιουργεί μια διαφορετική εικόνα ανάμεσα στο σεξουαλικό του εαυτό και τον υπόλοιπο εαυτό, να έχει ένα συνεχές άγχος να καλύπτει τα ίχνη του για να μην το ανακαλύψουν. Κάποια παιδιά είτε δεν αντέχουν και φεύγουν είτε προσπαθούν να περάσουν σε μια σχολή μακριά από την πόλη τους για να φύγουν πιο “ανώδυνα”. Ή προσπαθούν να είναι όσο το δυνατόν “καλύτερα παιδιά”, “καλύτεροι μαθητές”, “φρόνιμοι”, ώστε να αναπληρώσουν το αίσθημα ότι κάτι δεν πάει καλά μαζί τους, να μην το ανακαλύψουν και να μην το τιμωρήσουν».
«Όλα αυτά οδηγούν σε χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση, ακόμα και σε αυτοκτονικές συμπεριφορές – πολλά παιδιά κόβονται. Αυτό που προτείνω στα παιδιά είναι να προσπαθήσουν να δημιουργήσουν ένα υποστηρικτικό κοινωνικό δίκτυο, να έρθουν σε επαφή με άλλα παιδιά που βιώνουν τα ίδια πράγματα, να πάρουν την αποδοχή που τους λείπει από την οικογένεια και να ενδυναμωθούν. Ή να μιλήσουν μαζί μας».
Η Colour Youth (κοινότητα για τα δικαιώματα των lgbtq νέων, www.colouryouth.gr ) κάνει ανοιχτές συναντήσεις LGBTQ νέων σχεδόν κάθε εβδομάδα, ενώ αντίστοιχες συλλογικότητες υπάρχουν σε πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας.
Για ολόκληρο το αφιέρωμα πατήστε εδώ: www.athensvoice.gr/koinonia/anilikoi-fygades